“Mama zwemles?” School draait inmiddels weer en zelf heeft ze bedacht dat zwemmen dan ook weer kan. Helaas moeten er nog een aantal protocollen overheen voor het zover is. “Mijn zwemles nog dicht, hoe moet dat nou?” Het klinkt dramatisch wanhopig en komisch tegelijk. Ik troost haar met idee dat het werkelijk weer komt, alleen weet mama ook niet wanneer. Teleurgesteld schikt ze zich in haar lot, zwemmen is haar grootste hobby. Maar dan komt het verlossende bericht: er mag weer gezwommen worden! Noor is intens blij, dat koppie (helaas geen foto van), ze glundert helemaal. Dat wordt nog wel 5 nachtjes slapen, maar de picto kan weer op het bord, en dat is voldoende. Ik neem alvast de regels met haar door: juf mag niet meer mee in het water, alleen papa. Juf is aan de kant. Douchen doen we thuis en het peuterbad, waar ze altijd nog even ‘naspeelt’, is dicht. Noortje vindt het allemaal prima, zolang er maar gezwommen mag worden. We denken dat er enige terugval zal zijn in de vorderingen, ze heeft tenslotte ruim drie maanden niet gezwommen, maar niets is minder waar. Ze gaat als een speer! Zo zie je maar, in de dingen die haar interesse hebben, geen terugval te bespeuren. Als haar motivatie wat minder is heeft ze een zin gevonden, die we op het moment de hele dag horen: “Nog 5 minuutjes mama”. (Of papa).  Ze heft hierbij haar hand op, met de vingers gespreid, om haar opmerking kracht bij te zetten. “Noor kom je eten?” “Nog 5 minuutjes mama”. “Noor het is tijd je Ipad uit te zetten”. “Nog 5 minuutjes mama”. “Noor, we gaan naar school”. “Nog 5 minuutjes mama”. “Noor frietjes”, Hé, waar zijn de 5 minuutjes nou? Heerlijk kind. Ze doet het goed, en heeft de structuur weer opgepakt zoals voorheen. En wat gedijd zij, en dus ook wij, daar goed op. En zo is het einde van het schooljaar alweer in zicht. Noortje ‘glijdt’ uit de kleuterklas dit jaar en start na de zomer op een nieuwe school. Geen grote happening dit jaar, maar ik denk niet dat ze het mist.  Ik haal haar op van de BSO.  “Mama, waar gaan we naartoe”. “We gaan naar huis, lieverd”. “Is papa thuis?” “Ja, papa werkt thuis”. Oh ja. “Wat eten we vanavond?” “We eten bloemkool.” “Neeee, bloemkool niet lekker”. “Jawel hoor, bloemkool vind je wel lekker”. Als we fietsen besef ik dat ik net een écht gesprekje had met mijn dochter. Met hele, weliswaar korte zinnen, maar goed verstaanbaar. Voor een andere zeven jarige normaal. Voor ons bijzonder. Ik ben supertrots. Heb het goed lieve mensen, Fijne Vakantie!