Noortje luistert naar haar gevoel

Het is de laatste week voor de voorjaarsvakantie. Ik heb het gevoel dat Noortje wat onrust ervaart. Het is veel allemaal. Een stagiaire die afscheid neemt, de carnavalsviering, opa in het ziekenhuis. De extra en andere activiteiten kosten haar meer energie, wat op zich niet vreemd is natuurlijk. Noortjes juf zei ook al dat ze het vermoeden heeft dat het druk is in haar hoofd.

Noortje zoekt meer de rust op in de klas en met het buitenspelen. Wat ik op zich al knap vindt, want blijkbaar voelt ze zelf waar ze behoefte aan heeft en luistert daar ook naar waar mogelijk.

Na het avondeten vraag ik of ze zin heeft om met mama kinderyoga te gaan doen? De yogakaarten van Helen Purperhart liggen sinds Sinterklaas nog onaangeroerd in de kast, schiet me ineens te binnen. Dit lijkt me een mooi moment om het te gaan proberen, zodat Noortje rustig de nacht in kan.

Kinderyoga met dierenkaarten

“Kinderyoga?” vraagt Noortje verbaasd, maar ze springt gelijk op en legt de yogamat, die opgerold achter de kast staat, op de grond. We hebben één mat en gaan tegenover elkaar zitten. Noortje mag het eerste kaartje trekken. Het zijn dierenkaarten met een plaatje hoe de houding eruit moet gaan zien, en tekst hoe je tot deze houding komt. Ik lees het hardop voor.

De eerste is een hagedis. We gaan op onze buik liggen en steunen op de handen ter hoogte van de borst, zodat we recht vooruit kijken. Noor kijkt naar mij en het plaatje hoe het moet en doet enthousiast mee. We zijn twee tegenovergestelde. Ondanks mijn jarenlange yoga- en pilateslessen blijf ik stijf in mijn gewrichten en Noor is, met haar verminderde spierspanning, bijna te lenig. Dan is de vlinder aan de beurt. “Ga tegenover elkaar zitten in kleermakerszit met de voeten tegen elkaar, duw de knieën dan naar de grond”, lees ik voor. Noor heeft haar knieën inderdaad plat op de grond, die van mij hangen er 30 centimeter boven. “Op de grond mama” is haar droge commentaar en ze probeert met haar handen mijn knieën naar beneden te duwen. “Au” roep ik, en we schieten samen in de lach.

Noortje is niet te stoppen

We krijgen er schik in en pakken een nieuw kaartje. De aap is aan de beurt. We buigen voorover met de benen in spreidstand en kijken tussen onze benen door naar achteren. We kijken elkaar aan en krijgen onbedaarlijk de slappe lach. Het ziet er zo komisch uit. Papa komt eens kijken wat er gaande is en Noortje vraagt hem of hij een foto wil maken. Ik protesteer nog even, omdat ik niet de indruk heb dat dit er heel charmant uitziet, maar ze is onverbiddelijk.

Noor is niet meer te stoppen en we trekken nog een paar kaartjes. Ze vindt het wel grappig met haar stijve moeder. Ze doet het beter dan ik en dat is iets wat ze niet zo vaak ervaart in haar leven. Het doel om tot rust te komen is niet behaald, maar lachen is vast ook goed om je hoofd leeg te maken. “Zo schat, nu even rust in de tent” zeg ik, in een poging haar wat af te toeren. “We hebben geen tent mama” is haar bijdehante antwoord en weer gieren we het samen uit.

Avondritueel

We volgen het vaste avondritueel en een half uurtje later lig ik nog even bij haar in bed. Dit doen we elke avond voor vijf minuutjes. Ze nestelt zich tegen me aan en zegt: “was leuk mama”. Dat vond mama ook. Het is bijna vakantie, dan komt het met die rust vast ook wel weer goed.