Noortje zit niet lekker in haar vel. Wat is er toch aan de hand? Natuurlijk zal de warmte meespelen, maar andere jaren had ze relatief weinig last van. Na een aantal dagen besluit ik de emotie kaarten in te zetten. Noortje vindt het fijn om ermee te werken. Voel je je boos? Ik laat een knalrode kaart zien met een boos meisje erop. Nee. Bang? Verdrietig? Moe? En zo verder. Maar niks van dit al. Jammer. Ik vertel haar dat ik het gevoel heb dat haar iets dwars zit, dat ik niet weet wat het is, dat ik graag wil helpen en dat ze altijd alles mag (proberen) te zeggen. Ik zeg dit vaker, maar de kracht zit in het herhalen. We kleien in stilte verder. Ieder met onze eigen gedachten. “Noortje school”, zegt ze ineens. Ik voel een golf van bevestiging door me heen. “Ach lieverd, wil je graag naar school?”. “Ja”. We hebben nog ruim twee weken te gaan, vertel ik haar. Dat is best lang, in de ogen van een kind. Dan zit er maar één ding op: “Zal mama haar ‘coronaschooltje’ weer openen?” stel ik voor. Jaaa! Haar gezicht klaart op. We beginnen gelijk. Gelukkig heb ik de werkjes die toen zijn blijven liggen nog bewaard. We lezen in het schrift van de logopedie, Noortje ‘schrijft’ hele vellen vol, het zijn meer lussen, maar het is een mooi begin. We benoemen smaken ijs (het is tenslotte Zomer) op YouTube en tellen gelijk de bolletjes. Noortje geniet en straalt bij ieder compliment. Ze beseft natuurlijk het verschil niet tussen de locked down en nu een lange vakantie. Ze wil naar school, logisch ook. Als ze er klaar mee is, wil ze graag buiten in het badje. “Prima kind, ga je eerst even een plas maken?” zeg ik. “Plassen vanavond weer” krijg ik als antwoord. Ik lach, waar komt dit nu weer vandaan? “Je kunt toch niet de hele dag de plas ophouden, gekkie” Ze grinnikt met me mee. “Jij gekkie mama”. Ja best kind, mama is blij dat ze weet wat er dwars zat. Ik pak twee grote bekers limonade en zet mijn voeten bij haar in het bad. Heerlijk dit! Vlak voor het avondeten krijgen we een flinke bui. “Oh nee”, roept Noortje verschrikt, en kijkt naar buiten. Ik weet inmiddels dat het drama niet zo groot is als het wordt gepresenteerd. “Wat is er Schat?” “Blauwe krokodil in het badje wordt nat” roept ze verschrikt. Zelf weigert ze als het regent zonder paraplu naar buiten te gaan. Ik leg uit dat krokodil het heerlijk vindt, zo’n verkoelende bui. Ze neemt het van me aan. “Kom prinses, we gaan eten” zeg ik. Uiteraard bedoeld als compliment. “Ik niet prinses, ik ben Noortje”. Ze is zelfs een beetje boos gaat met twee voeten stevig op de grond staan, haar handjes in de zij. Ik wil er nog prinses Noortje van maken, maar als ik haar strenge, serieuze blik zie, houd ik wijselijk mijn mond. Heerlijk als je jezelf zo met 7 jaar kunt neerzetten. Had ik vroeger moeten weten. Geniet nog van de mooie zomer lieve mensen en vooral van elkaar!