Ik zal het eerlijk toegeven: ik heb een pittige rijstijl in de auto. De eerste keer dat mijn man naast me zat, was hij zeer verbaasd.

“Ik dacht dat ik een aardige vrouw had getroffen; je verandert in een fanatieke coureur.” Klopt. Ik hou van doorrijden, geen getut op de weg. Maar wel netjes hoor, ik rij al honderd jaar schadevrij en de bekeuringen zijn nog steeds op één hand te tellen.

Maar nu heb ik ontdekt dat het erfelijk is. Ik haalde laatst iemand in, iemand die vijftig reed waar je tachtig mag. Ineens hoor ik vanaf de achterbank: “Goed zo, mama!” Geamuseerd kijk ik naar achter. “Dank je, schat.” Even ben ik verbaasd. Noortje luistert toch naar de radio en let niet op het verkeer? Nou, nee dus. Ze rijdt graag door en ook wachten is niet aan haar besteed. Staan we achter een rij met auto’s voor een gesloten spoorboom, komt er direct commentaar:

“Duwen mama, duwen!”

“Ja, dat zou mama graag doen, maar dat kan niet meiske, dan krijgen we een botsing.”

“Nee, botsing niet!”

In de meivakantie waren we in Plopsa Coo. Noortjes favoriete attractie was, jawel, de racebaan

Hoe harder, hoe beter. Heerlijk. We hopen dat, als ze later groot is, er zelfsturende auto’s zijn, zodat ze zich zelfstandig kan verplaatsen. Maar ik twijfel of Noortje daar genoegen mee neemt. Ik denk dat ze graag zelf op het gaspedaal drukt. Ze begon er twee maanden geleden zelf over toen ze 11 jaar werd. “Mama, Noortje nu grote meis, autorijden en dan zelf naar school”. Ze zag het al helemaal voor zich.

Ik legde uit dat ze al best groot is, maar nog lang niet groot genoeg om auto te rijden. We gaan eerst leren fietsen. Ze blijft ons sowieso verbazen. Haar spraak is in de vakantie flink vooruitgegaan. Je ziet vaker sprongen in de vakanties, dan lijkt alles te landen wat ze de afgelopen maanden geleerd heeft. Er komen goed verstaanbare zeven, acht woorden zinnen uit. En ze heeft haar eerste woordje thuis gelezen.

K-I-P las ze in een boekje de afzonderlijke letters. Ja, en welk woord is het dan, vroeg ik met ingehouden adem. Het bleef even stil, ik zag haar hard werken in haar hoofdje, KIP, riep ze uit.

Met de tranen in mijn ogen dansten we blij door de kamer, haar de hemel in prijzend. Wat zijn we trots op haar

Noortje wil ook steeds vaker meepraten onder het eten bijvoorbeeld. “Mama, wat zeg je nou?” Ik leg in kindertaal uit wat er speelt op het werk en Noortje luistert aandachtig. Ze vraagt ook goed door als iets haar niet duidelijk is, en kan benoemen wat ze voelt. Wat is het fijn dat ze zich verbaal steeds beter kan uiten. Dat voorkomt heel veel frustratie en onbegrip.

Laatst in de supermarkt stond een oudere dame te zoeken bij het afwegen van het fruit. Dat duurde onze dame duidelijk te lang. (Wachten hé). Noortje, die dat wekelijks doet met papa, drukt voor de mevrouw op fruit, op banaan, op bon en klaar. Het ging heel snel en de vrouw keek verbaasd opzij naar Noor. De kracht zit hem in het herhalen, dan kan ze veel leren. Dat werd ons verteld toen ze heel klein was, en hebben we altijd onthouden.

Na het avondeten klimt ze bij me op schoot en nestelt zich heerlijk tegen me aan. Ons dagelijks knuffel momentje

Dan komt ze rechtop zitten en gaat met haar vinger van links naar rechts over mijn voorhoofd.

“Wat ben je toch aan het doen kind?” vraag ik nieuwsgierig.

“Autorijden over de lijntjes” is het droge antwoord.

Mijn man en ik schieten in de lach.

“Wat lachen jullie nou, mama?” Noortje heeft werkelijk geen idee.

Ik zeg dat de lijntjes rimpels zijn omdat mama al wat ouder is.

“Geeft niks mama”, stelt ze me gerust.

“Noortje zat in mama’s buik, dus jij bent mijn mama”. Met of zonder lijntjes dat maakt haar niks uit.

“Zo is het Schat, altijd en overal blijf ik jouw mama, een hele trotse mama”, en ik druk haar, al best wel grote lijf, dicht tegen me aan.

“Vrolijk kerstfeest mama”, zegt ze ineens, kijkend naar de lampjes in de kerstboom.

“Vrolijk kerstfeest lieve schat”.