Ik volg de opleiding tot holistisch therapeut en in het voorjaar komt het bericht dat er een retraite wordt georganiseerd naar Valencia. Een lang weekend met het thema: Thuis komen bij jezelf. Ik voel gelijk dat ik dit wil en zelfs moet doen. Even helemaal eruit. Ik bel mijn buddy en gillend van enthousiasme hangen we aan de telefoon. Zullen we samen? Hoe vet is dat om samen dit avontuur aan te gaan. De tijd vliegt en voor ik het weet is het september. Ik maak voor Noortje het pictobord en zet een kruis op de dagen dat ik weg ben. “Ik ga je zo missen mama” zegt Noortje met een snik in haar stem. Nu zegt ze dat ook als ik een uurtje ga sporten (haha), dus ik kan het relativeren. Ik weet dat op het moment dat ik weg ben, ze me echt wel zal missen, maar ook over gaat tot de activiteiten van die dag. We komen een halve dag eerder in Valencia aan, en maken een mooie wandeling richting het strand. Zittend op de rotsen turen we uit over zee. Ik merk hoe ik ontspan, dus eigenlijk hoe gespannen ik thuis ben. Het regelen, zorgen, werken, sociale contacten; het geeft me het gevoel dat de dagen tekort zijn en ik niet voldoende kan opladen. De retraite is vanaf het eerste moment een fantastische leerschool. Ik vind het spannend in een nieuwe groep, maar dat is absoluut niet nodig. Iedereen mag zijn wie hij/zij is. De liefdevolle gastvrijheid, de warmte, de puurheid en eerlijkheid van de groep ontroerd me. Ook ik ben het waard om gezien te worden en liefde te ontvangen. De ochtendyoga, de reiki behandeling die we elkaar geven, het creatief bezig zijn maakt dat ik alles los kan laten wat mij niet meer dient. Op de laatste dag maken we een stilte wandeling. Bij elk geluid, bv een auto die voorbij raast, een blaffende hond, stel ik me voor dat het een afleiding van thuis is. Noortje die roept, de telefoon die gaat, app-jes, mailtjes, werk. Het is oké, ik hoor jullie, ik zie alles wat nog gedaan moet worden; het komt, maar wel op mijn tempo. We lopen terug over een hobbelige weg, die mij leert dat niet alles perfect hoeft. Nog zo’n prachtige eye-opener. Wat kan de natuur toch veel vertellen, als je open staat om ernaar te luisteren. Veel te snel is het tijd om naar huis te gaan. Ik heb een paar dagen nodig om al het moois te laten bezinken en de draad hier weer op te pakken. Noortje voelt mijn tweestrijd en komt op me afgerend. “Bos toe mama?” Kind wat een briljant idee. Ze schiet gelijk in de regelmodus (het is net haar moeder), “deken mee, zonnebril, drinken, mama jij drinken maken?” En daar gaan we op onze tandem. Even later liggen we op de plaid in het bos op onze rug. We kijken door de boomtakken naar de strakblauwe lucht. Er zijn een paar witte wolken. Ik lach naar ze.  En ik weet dat er in het leven ook donkere wolken zullen zijn. Maar het geeft niet, want ik ben thuis gekomen bij mezelf.  Dank lieve medereizigers voor deze prachtige, liefdevolle ervaring.