“U bent zwaar overspannen mevrouw”, de woorden echoën na in mijn hoofd. Ik zit bij de bedrijfsarts en heb haar verteld over de afgelopen 6 jaar. Toen Noortje 3 maanden was zijn we gestart met het programma Early intervention. Een intensief programma om haar voor te bereiden op de kleuterklas. Omdat alles stapjes langer duren, wordt er vroeg begonnen. Rond haar tweede verjaardag heb ik andere HBO- opleiding gedaan (van ruim een jaar) om regelmatig te kunnen gaan werken. Hoe dan? Denk ik nu, maar het is gelukt. Het gevecht met instanties om zorg/ opvang en extra materialen te regelen. Denk aan een grote buggy omdat Noortje met 4 jaar nog niet ver kon lopen, luiervergoeding, aangepaste autostoel etc. etc. Er is nog best veel in Nederland, daar zijn we ook oprecht dankbaar voor, maar je moet zelf inlezen, regelen, vooral volharden om iets voor elkaar te krijgen. Het altijd ‘aan’ staan, omdat er altijd de kans is dat ze wegloopt of dingen wil doen die ze niet kan overzien. Thuis zit ik met een beker koffie het één en ander nog te overpeinzen. Natuurlijk herkende ik signalen: de slapeloze nachten, niets meer kunnen onthouden, van alles willen doen, en tot niets komen. Het tegen het plafon aanzitten om niets (omdat mijn stress systeem altijd aan staat en niet alleen als het nodig is, zo legde de arts uit), de chronische rugklachten. “Mama niet blij?” Noor komt op me afgelopen en zoals altijd voelt ze mijn stemming haarfijn aan. Ik trek haar op schoot. “Mama is een beetje moe” zeg ik. Het is niet gelogen. Ik ben doodop na het gesprek. Daar weet Noor wel wat op. Ze glijdt van mijn schoot en trekt me mee aan de hand. Ik wordt op de bank neergelegd. Kussen onder mijn hoofd, dekentje over me heen. Met de grootste zorgvuldigheid wordt ik heerlijk ondergestopt. “Truste Mama, slaap lekker”, “Hou van jou Mama”. Ik smelt en nu staan de tranen in mijn ogen van blijdschap en dankbaarheid. Het slaapje is van korte duur, helaas. Noortje staat alweer naast me. “Lekker geslaapt Mama?” Mama heeft heerlijk geslapen verbeter ik haar in het antwoord. Ik glimlach. Ze gaat steeds verstaanbaarder praten, ook al klopt het grammaticaal niet helemaal, wij zijn er erg blij mee. Ook de zindelijkheid gaat super. Juist nu Noor het steeds beter doet, stort ik in. Of misschien wel daarom. “Mama, gaan we fietsen” haalt Noor me uit het gepeins. “Dat is een goed idee Schat, even naar buiten”. We klimmen op onze tandem, (waar ik nog iedere dag dankbaar voor ben, wat dat betreft heeft het volharden wel zijn vruchten afgeworpen). en fietsen naar het bos. Onze favoriete plek. Noortje zingt een zelfverzonnen liedje, het klink gezellig. De zon schijnt. Een heerlijke dag. Zwaar overspannen, ach het zijn maar woorden, denk ik. Accepteren dat het zo is, en dat het zelfs mij kan overkomen, is een goede eerste stap. Uitrusten en opladen stap twee. Goed voor mezelf gaan zorgen en iets meer loslaten stap drie. Want onze Noor die komt er wel.