De laatste schoolweek. Noortje staat voor haar pictobord. Bijna vakantie. Ze kan niet wachten. Ik leg uit dat het dan nog een paar dagen duurt voor we naar Frankrijk gaan. Dat verschil is nog lastig. Maar eindelijk is het dan zover. We wekken haar in de vroege ochtend, en ze is gelijk klaar wakker. Noortje vermaakt zich altijd prima onder het rijden met naar buiten kijken en zingen. We moeten nog 100 km als we een enorme knal horen. Ik denk nog dat het een klapband is, van de vrachtwagen die we net inhalen, maar er komt zwarte rook uit onze knalpijp. We gaan naar de kant, en na een korte inspectie, halen we een grote parkeerplaats een kilometer verderop. Voor Noortje is het een ‘gewone’ stop, en ze gaat lekker spelen. Al snel is de takelwagen daar. Ik denk even aan twee jaar terug. Toen werden we ook weggesleept en ging Noor door het lint. Ze snapte er niets van. Maar nu stapt ze met belangstelling in de grote truc, (ze wordt ouder en heeft inmiddels ervaring!) en we worden bij een garage afgezet. Dan begint het lange wachten op een taxi en vervangend vervoer (ik zal jullie de details besparen)en met 5 uur vertraging komen we rond 21 uur op de camping aan.  Het is een prachtige mobil home, een mooie, fijne camping dus het genieten kan beginnen. We vermaken ons in de speeltuin, bij het zwembad of op het strand. Hoe graag Noortje ook wilde gaan, nu vraagt ze iedere dag wanneer we naar huis gaan. Ik teken een picto kalender voor haar zodat ze iedere avond een kruis kan zetten, en zo kan zien hoeveel dagen er nog open staan. Het helpt een beetje. (Als we later thuis zijn zal ze regelmatig vragen wanneer we weer op vakantie gaan. Hoe het in haar hoofdje werkt blijft soms lastig.) Noortje kan zelfs af en toe een uur mee met de animatie op de camping. Iets wat de afgelopen 6 jaar nog niet gelukt was. Ze luistert keurig  en blijft bij de groep. Mijn man en ik kunnen samen een bakkie koffie drinken of een boek lezen. Wat een genot. Op het strand kan ze zich uren vermaken zonder te zwemmen. Het is er weids en rustig. We rennen en vliegen door het zand. Noortje vindt haar eigen schaduw reuze interessant, en voert er hele gesprekken mee. (foto) Als ik ’s avonds een schoon T-shirt aantrek na het douchen zegt ze wijs: “mama deze is te klein”. Haar vinger priemt in mijn buik. Deze is inderdaad opgezwollen door het andere eten (ik heb een lactose allergie en let hier in de vak minder op). “Mama boertje laten” komt ze met de oplossing. Ik schiet in de lach. Slim gevonden. De dagen gaan snel voorbij en is tijd om terug te rijden. Gelukkig met eigen auto zonder pech. Als we een takelwagen inhalen met een (andere) auto erop, zegt Noortje: “Papa’s auto!” Geweldig. Tijd voor een nieuwe auto, voordat Noortje gaat denken dat een takelwagen standaard bij de reis gaat horen! Voor wie het nog tegoed heeft: Fijne vakantie!