“Wat zie je er leuk uit Mama”; “Dank je wel, lieve Schat en wat zeg je dat goed”. Ik ben er even stil van. één zinnetje, maar het zegt heel veel. Ze heeft oog voor een ander, geeft een compliment en prima verstaanbaar. Sinds ze zindelijk is, maakt ze ontwikkelingssprongen op andere gebieden.  Samen maken we het ontbijt klaar, en wat een feest vindt ze het om te helpen. Ze kan werkelijk 10 minuten rustig boter op de boterham smeren met volle aandacht. Hoe mindful wil je het hebben. Na het ontbijt lezen we nog een boekje. Over een paardje in de wei en een stal om in te slapen. “Kindje?” vraagt Noortje. “Nee, een paardje, die slaapt in de stal” zeg ik en wijs aan. Noor houdt voet bij stuk: “kindje, baby in de stal”. “Ahh met kerstmis is een kindje geboren in de stal, bedoel je dat?” Jaa, Noor is blij dat ik het begrijp.  Jezus, hoe leg ik dit nu weer uit?  We vervolgen onze relaxte dag en Noortje gaat spelen met de pop. Ik loop naar boven naar de was.  Als ik een paar minuten later beneden kom, klinkt haar stem uit de keuken: “mama, kom je koken?” Het klinkt dringend en enthousiast en ik voel enige argwaan terwijl ik erheen loop. Mijn mond valt open, en ik weet even niet zo goed hoe ik moet reageren. Ik loop zo rustig mogelijk naar het fornuis (die ze gelukkig niet zelf aan kan zetten) Ze staat op haar krukje in een grote pan te roeren. “Kijk mama”, zegt ze vol trots, haar ogen stralen. Ik ben nog steeds enigszins sprakeloos en kijk dus maar in de pan. De inhoud liegt er niet om. “Ben je soep aan het maken?” vraag ik, en ze knikt bevestigend. De flessen naast de pan verraden de inhoud: een bijna volle fles olijfolie, een bijna volle fles aanmaaklimonade en een halve liter afwasmiddel (oeps, vergeten terug te zetten) zijn gemixt. Zonder te morsen, dat dan weer wel. Ongelofelijk, hoe krijgt ze dat in die luttele minuten voor elkaar? Ze heeft zelfs de houten spatel uit de la gevist en roert driftig in het rond. Het ziet er niet uit. “Ook een beetje mama?” Ze kijkt me vragend aan. Ik leg uit dat ik niet denk dat het heel lekker is, en dat als we koken (altijd samen met Papa of Mama) we een beetje olie in de pan doen en niet de hele fles. Ik weet niet of ze het binnenkomt bij d’r, het zal nog wel vaker herhaalt moeten worden. Ik leid haar af met een spelletje buiten en ruim even later alles op. Negen keer kun je haar rustig even alleen laten, maar een tiende keer gaat het dan toch mis. Ze weet heel goed dat ze überhaupt niet alleen in de keuken mag, maar haar enthousiasme wint dan, denk ik van het weten. Never a dul moment, maar je krijgt er wel wat voor terug: een pan vol liefdevolle soep in dit geval.