Mei vakantie. Al dagenlang bezig met de voorbereidingen. Onderleggers kopen, kleine cadeautjes, extra ondersteuning regelen op de BSO en vooral mentale voorbereiding. Zowel bij onszelf als bij Noortje. We gaan Noortje proberen zindelijk te krijgen met behulp van de zindelijkheid box. Een programma van 7 dagen. Luier uit, bijhouden hoeveel en wanneer ze drinkt en wanneer komt dan de plas? Intensief voor ons, maar zeker ook voor Noortje. De eerste drie dagen thuis moeten blijven is al een hele opgave en dan ook nog continue naar het toilet.  Zoals bijna alles met down syndroom het gaat niet vanzelf, we zullen actief aan de slag moeten. ‘S nachts (als er geen prikkels zijn) geeft ze zelf al aan dat ze moet plassen, ze plukt overdag  aan de luier  als deze vol zit; signalen dat ze er aan toe is. Die moet je wel hebben anders is de kans op slagen klein. Mijn man en ik hebben beide een week vrij en vol goede moed gaan we aan de slag. We hebben voldoende spel en gelukkig is het mooi weer zodat we de tuin in kunnen.  11 natte broeken deze dag, maar toch zijn we niet ontevreden. Ze komt wel melden als ze plast, maar is nog net te laat. De kracht van het programma zit hem in positief belonen. Dus als, op de valreep, voor het slapen gaan de eerste plas in het toilet gaat, gaan we helemaal uit onze plaat.  Noortje straalt bij zoveel aandacht en applaus. Dag 2 en 3 zes natte broeken, dag 4 nog maar drie. Ze mag bij iedere succesje een sticker plakken, en we doen de plassendans.  Het kwartje lijkt te vallen. Maar dan komt dag 5. Noortje is er klaar mee. Ze plast op de BSO twee keer net voor het toilet en kijkt dan met een uitdagende smile naar de leidster; ruim jij het even op? Lijkt ze daarmee te zeggen. Ook thuis, waar we vol goede moed de draad oppakken gooit ze de kont tegen de krip. Ze wil niet mee naar het toilet, kent inmiddels al onze creatieve afleidingsmanoeuvres. Het levert ons een (tijdelijke) huwelijkscrisis op. We hebben net een andere aanpak, en waar we normaal elkaar perfect aanvullen, botst het nu flink. Voortkomend uit vermoeidheid en frustratie. Als Noortje voor de zoveelste keer net naast het toilet plast (terwijl ze dag 4 echt heeft laten zien dat ze het kan) wordt ik boos. En dat wordt ik niet snel. Het mag niet volgens het begeleidend boekje maar het gebeurt.  Ik foeter haar uit: welke prinses denkt ze wel niet te zijn? Iedereen doet zijn stikkende best haar te helpen, en madam maakt er een potje van. Vanavond geen frietjes, je hebt het niet verdient. En daar heb ik haar. Het huis is te klein maar ik houd voet bij stuk. Morgen krijg je frietjes, maar dan gaan alle plassen in het toilet, ook op de BSO en je gedraagt je. En zo geschiede. Nadat ik in de ochtend dezelfde boodschap op mildere wijze herhaal blijft mevrouwtje Dag 6 (en verder) droog, kan de vlag uit en eten we frietjes. Het was geen gemakkelijke week. Maar we zijn trots! Een beetje op onszelf maar vooral op onze stronteigenwijze schattebout.