Na een aantal pittige weken, heeft Noortje sinds vorige week de laatste fase van ‘rouw’ bereikt en dat is accepteren. Na onverwachtse buien van verdriet en boosheid is ze nu de ‘luie’ modus ingegaan.  Toen ik het de ambulant begeleider vertelde, was die iets verontrust: “down kinderen zijn van nature ‘gemakzuchtig’ aangelegd, activeren is het advies”. Ik weet het. En als (gym) juf, begeleider, pedagogisch medewerker (nieuwe taken waarvoor ik niet ben opgeleid) en natuurlijk mama, voel ik mij verantwoordelijk. Er zit genoeg beweging in het weekprogramma; we gaan naar het bos, de speeltuin (waar het rustig is) voetballen, fietsen en dansen ’s morgens op het gras met de liedjes van Dirk Scheele. Maar als mevrouwtje geen zin heeft wordt het lastig. Zo had ze bij de liedjes van Dirk bedacht dat ze ook haar gitaar kan pakken, en mee kan spelen, zittend op een kruk, in plaats van te bewegen. Zij gaat dan spelen en mama moet dansen. Niet alleen gemakzuchtig, maar ook pienter! Ik kan in mijn eentje niet op tegen een klas met kinderen, die rennen en ravotten op een speelplein. Noortje hijgt sneller als we rennen, en de fysio (die met haar kwam oefenen; met 1,5m. afstand) vond haar ook vertraagd.  Maar is dat niet wat de meeste van ons nu doen: vertragen.  Het geeft niet, ook al kan ik de gevolgen op langer termijn niet overzien. Ik vertrouw erop dat het straks weer goed komt. We spelen dat we op vakantie gaan (van het speelhuisje naar de klimtoren in de tuin). Een emmer met kegels en de bal mogen mee. Aangekomen op bestemming zeg ik: “zullen we met de bal gaan spelen”. “Nee mama”, ze kijkt me aan van snap je het nou niet? “De bal heeft vakantie!” Daar heb ik even geen antwoord op (en moet stiekem lachen), zelfs de bal doet mee aan de ‘luie modus’. ‘Mama’s schooltje’ valt in de smaak. Ik heb boven op de logeerkamer aan het bureau de school opgezet (kreeg ik als tip, zodat duidelijk voor haar is dat er gewerkt gaat worden, anders gebeurd alles aan dezelfde eettafel). We hebben die mogelijkheid en voor Noortje werkt het. Zelfs op tweede paasdag wilde ze graag les. Aangezien ik ook de directeur ben, heb ik de schooldeur opengegooid. Het geeft aan hoe ze nu gewend is aan het nieuwe ritme van thuis, en hoe groot haar behoefte is aan structuur. We zitten niet lang hoor, in de klas, max een half uur. Maar alle beetjes helpen. En spelenderwijs, gedurende de dag, benoemen we tegenstellingen, tellen tot 20, en werken aan spraak. Ik probeer haar ontwikkeling op niveau te houden, zodat ze in ieder geval niet terug gaat vallen. Zo rollen we door de dagen heen. De ene keer beter dan de andere. En godzijdank is het mooi weer. Hou vol lieve mensen en take care!