De laatste schooldag! We hebben Noortje voorbereid op het pictobord, maar ze overziet nog niet goed wat er dan komt. 6 weken vakantie, leg dat maar eens uit. Dat duurt heeeel lang. Noortje zit op het SBO. Een speciale klas in de reguliere school. Het beste van twee werelden, zo ervaren wij. Ze is hier sinds haar vijfde verjaardag, vorig jaar oktober. Ze scoort nog steeds nul; zegt juf in de evaluatie. Pardon? uh vertel? Wij hebben de indruk dat ze mooie sprongen maakt. Juf is het hier zeker mee eens. Ze loopt niet meer weg als ze zelfstandig de jas van de kapstok mag pakken(!) ze blijft keurig in de rij voor de gymles. Het lijkt zo simpel maar voor Noortje een hele opgave. Ze durft mee tikkertje te spelen, wat ze lang te spannend vond. Ze klimt en klautert graag, motorisch wordt ze steeds sterker. Maar toch scoort ze, langs de schoolse lijn, nul. Juf vervolgt: ze telt niet tot tien, kent niet de kleuren. Hoo, wacht eens even. Als we verstoppertje spelen telt ze prima tot tien, zelfs door tot twintig. En de kleuren dat is een dingetje ja, thuis noemt ze alles blauw, op school alles wit. Dat is niet consequent, hoe kan dat? We zijn al lang bezig met oefenen. Volgens mij had ze de basiskleuren al lang onder de knie kunnen hebben. Ik heb zelfs aan de kinderarts gevraagd of ze keurenblind kan zijn?  Ze kan alleen kleurenblind zijn als één van de ouders dat is. Hmm, dat is niet zo. Al brainstormend in het overleg komen we tot de conclusie dat ze het misschien wel weet, maar een motivatie nodig heeft om dit te tonen. Ik ga thuis direct met haar in gesprek. Ik zeg: “Noortje, papa en mama hebben de juf gesproken en die denkt dat je niet tot tien kunt tellen”. Ze begint  te grinniken. Bijdehand ding! Ik probeer uit te leggen dat het soms handig is, als ze even haar best wil doen, anders denken de juffen dat Noortje het niet kan of weet, en mama weet inmiddels dat ze pienter genoeg is. Ze zegt niks, loopt peinzend naar de speelhoek, ik denk dat de boodschap is aangekomen. Op school zitten ze ook niet stil. Noortje verft heel graag. Oké, dat mag Noor, maar vertel juf eerst maar welke kleur dit is? Geel, klinkt het overtuigt en duidelijk. Dat is correct. En zo klimt ze aan het eind van het schooljaar van de nullijn af. Niet dat wij dat nu zo bijster interessant vinden. Belangrijkste is dat ze met plezier naar school gaat, maar om onder niveau te blijven door desinteresse, dat hoeft nu ook weer niet. En als Noor geen zin heeft.. Zo ook met drinken. Ze krijgen op school alleen water (niet haar ding), en ze heeft geleerd om zonder rietje te drinken. Dat was (mond)motorisch best een grote stap voor haar.  Het is überhaupt geen drinker, dus toen juf zei: “Noortje, die beker moet leeg hé” , had ze de juf uitdagend aangekeken, strekt haar arm zijwaarts, beker op zijn kop, plas water op de grond, “leeg juf”. Ai, niks tegenin te brengen, maar niet de bedoeling natuurlijk. Zelf dweilen (leuk), beker opnieuw gevuld (minder leuk). Ja zegt juf later: “ik moet bij deze dame heel goed op de woordkeus letten”.  Ze komt er wel onze Noor. Met dank aan de inzet en creativiteit van haar juffen. Fijne vakantie allemaal!