Noortje heeft de gewoonte om het laatste stuk van de zin te herhalen dat tegen haar gezegd wordt maar dan plaatst ze zelf het woord ‘niet’ erachter. Dit is niet erg. Het ontwikkelt haar spraak. Ik vind het ook niet vervelend, het is haar manier om aan te geven dat ze iets niet begrijpt of ergens geen zin in heeft. En met haar opgewekte stemmetje klinkt het best vriendelijk. Bijvoorbeeld: Noor, we gaan zo eten. “Zo eten niet”.  Noortje, je gaat na het eten in bad. “In badje niet”. Als ze moe is, gebeurd het heel veel en dan probeer ik haar uit de ‘niet’ flow te halen. Noor, je krijgt zo een ijsje. JAA! Slim ding, ze hoort dus echt wel wat ik zeg. Laatst had ik een spijkerbroek aan, met van die gaten, die nog net geen gaten zijn zeg maar. Ik snap dat het heel aantrekkelijk voor haar is, om met haar vingertje er in te gaan zitten pulken. Ik zeg: “Niet doen meis, dan heeft mama echte gaten in de broek, daar wordt ik te oud voor”. “Te oud niet” klinkt het dan overtuigend, kijk dat hoor ik graag. Nu hebben we sinds kort een nieuw ladekastje. Een witte op pootjes met vier laadjes boven elkaar. Ze komt nooit in onze kasten, weet heel goed wat ze wel of niet mag. Maar deze is nieuw hé, dus even proberen.  Ik had haar al een paar keer gewaarschuwd, dus toen ze voor de vierde keer de laadjes open maakte werd ik boos: Noor, nu is het klaar, anders wordt mama pislink. “Pislink niet”.  Ik gebruik het woord eigenlijk nooit en uit haar mond hoor ik hoe belachelijk het klinkt. Oké, pislink niet, maar je blijft er wel vanaf. Dit vindt mama niet lief. Schiet me ineens de gouden tip van de pedagogisch medewerkster te binnen: richt je op wat wel mag. “Kijk eens Schat, dit is jou speelhoek, twee laden en een kast, mogen zo vaak open en dicht als je wilt, pak eruit wat je hebben wilt”.  Ze loopt, nog iets mopperend, mee naar haar spullen. Bij down kinderen zit de kracht in het herhalen, dus ik leg nog een keer uit: dat is mama’s kast daar blijf je van af, dit zijn jouw kasten die mag je open en dicht maken en spullen uit pakken om mee te spelen. Dan maak ik de cruciale foute opmerking: “afgesproken Noor?” Het antwoord laat zich raden……