Vorige week had ik een fotoshoot bij Libelle. Zij gaan aandacht besteden aan het boek. Hoe leuk is dat! Ws. komt het artikel in Libelle nummer 20, wat eind april verschijnt, en dan is ook het boek op de markt. Ik hou jullie uiteraard op de hoogte!

Nu eerst weer een fragment:

“Als jullie niet onvoorwaardelijk van je kind kunnen houden, gaan anderen dat ook niet doen.” Zo, die komt binnen. De maatschappelijk werkster van het academische ziekenhuis kijkt ons serieus aan. Mijn man Jorg en ik zitten tegenover haar aan een groot, bijna leeg bureau. Haar kamer doet ineens kil aan. Waarom raken die woorden tot diep in mijn ziel? Omdat ik tot nu toe dacht: we zien wel hoe het gaat. Het kindje weg laten halen kan ik niet, dus we gaan er het beste van maken. Maar dat is dus niet genoeg. Het is geen opleiding die je kiest en waarmee je kunt stoppen, wanneer het tegenvalt. Nee, dit gaat over bewust commitment. Een ‘ja’ tegen een meisje, óns meisje, die we nog nooit hebben gezien en waar we niets over weten. Is het lichamelijk gezond? Hoe kan ze zich ontwikkelen binnen haar mogelijkheden? We krijgen de volledige verantwoording over een uniek mensje. Geen kwestie van: we zien wel hoe het gaat, we gaan er vol voor! Of toch maar niet?