Hey Mama! Ik haal Noortje op van de BSO en wordt enthousiast begroet. “Hi Schat, heb je leuk gespeeld?” vraag ik. “Zeker mama”. Het is haar nieuwe stopwoordje, het klinkt wijs en schattig tegelijk uit haar mond. Terwijl we de jas aandoen en naar de auto lopen kletsen we verder. “Mama kreeg een foto van de juf, van de gymles, je was al hoog aan het klimmen”.  “Zeker wel mama”, zo van dat kan ik toch allang, wist je dat niet? “Noortje pepernoot?” verandert ze van onderwerp. “De pepernoten zijn op Schat”. “Noortje schoen zetten” geeft ze terug. Slim ding. Ik leg nogmaals uit dat Sinterklaas met de boot terug is naar Spanje.  “Frietjes?” Probeert ze over  een andere boeg. Ze heeft zeker honger.  “Nee schat, vanavond geen frietjes”. “Pannenkoek?” Hoopvol kijkt ze me aan. “Vanavond eten we boontjes”. “Boontjes in de prullenbak”. Ik schiet spontaan in de lach, die had ik niet aan zien komen. Waar heeft ze dat geleerd? Ze grinnikt met me mee. Ze weet donders goed dat er geen eten in de prullenbak verdwijnt. Dan staat ze plots stil en slaat haar handen voor de mond. “Oh nee, roept ze dramatisch”. (Ze kan zo bij het toneel). Ze wijst naar buiten, “het regent” klinkt het vol ontzetting. “Ja lief, het is herfst en dan regent het wel eens”. “Noortje paraplu?” “De paraplu ligt in de auto, zet je muts maar even op”. “Noortje parapluuu!” Tijd om door te pakken, deze discussie kan anders heel lang duren. Ik zet haar muts op, pak haar hand, en samen lopen we naar buiten. Als we zitten en de autodeuren dicht zijn, zucht ze: “goed zo mama”. Blij dat ze het overleeft heeft, onze prinses. “Zit je goed Schat” vraag ik. “Zeker mama!” (Ik had het kunnen weten). Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegeltje en tevreden zit onze dame rond te kijken. “Mama?” “ja, meis”. “K3 horen?” “Wil je K3 luisteren”? verbeter ik haar in de tegenvraag. “Zeker wel mama”.  Ze swingt enthousiast mee met de muziek. Wat doet ze het goed de laatste tijd, ze zit goed in haar vel. Laatst zei iemand: als ze zindelijk is en de spraak wordt verstaanbaarder, dan wordt het beter. Maar ik besef als bovenstaande hobbels zijn genomen, er weer nieuwe komen. En dat geeft niet, that’s life. Maar nu zo samen zingend in de auto, op weg naar huis, waar de kerstlampjes branden, en manlief het eten klaar maakt, voelt het als een perfect moment. Beter dan dit wordt het niet.  Nou ja, behalve de boontjes dan, voor Noortje… Pluk de dag, de mooie momenten, want roerige tijden kunnen altijd weer de kop opsteken.

Fijne, liefdevolle dagen toegewenst allemaal!