“Dank oe wel mama”. Noortje zegt het terwijl ik de rits van haar jas dichtmaak. Ik druk een kus op haar hoofd. “Daar hoef je niet steeds dank je wel voor te zeggen lieverd”. Het lijkt wel een nieuw stopwoordje bij alles wat we doen. Netjes zijn is een ding, maar je hoeft niet te overdrijven. Noortje gaat met papa naar het zwembad, oefenen in het watervrij maken. Een lang proces, maar Noortje vind het ontzettend leuk. Het is een prachtige nazomer dag en in de middag gaan we lekker lopen. Noortje is moe van het zwemmen, dus ik neem de buggy mee. Ze kan dan zelf kiezen of ze wil lopen of zitten. Voor tillen is ze echt te zwaar en ze vind het soms heerlijk gereden te worden en lekker rond te kijken. Af en toe moet dat kunnen en ze krijgt beweging genoeg. Het is een echte klim-en klauteraar. We lopen om het meer, vlakbij huis, en geven brood aan de eendjes. We genieten beide en als de eendjes weg zijn en ik gehurkt nog naast de buggy zit slaat ze haar arm om mijn nek. “Kijk mama”, ze kijkt naar de lucht. “wat kijk je meis, naar de mooie wolken”. “Ja, kijk”. Het is zo’n magisch geluksmoment. Zo één die je voor altijd vast wilt houden, waarin alles klopt. De zon, de warmte, samen aan het water, haar armpje stevig om mijn nek. Een vogel vliegt door ons gezichtsveld en leidt Noortje af. We wandelen door. Geweldig. Ons meisje heeft geen mindfulness cursus nodig. Ze hoeft niet naar een krent te staren om in het moment te leven. (Dat kreeg ik ooit aangereikt in een cursus) Toen werkte het niet voor mij, nu, hier in de natuur, gaat het vanzelf. “Jeetje wat een groot kind, moet die nog in de buggy” hoor ik ineens achter me. Ik besluit mijn dag er niet door te laten bederven en reageer niet. Oordelen, we doen het allemaal. Ik probeer me er zelf steeds vaker bewust van te zijn, maar meestal gaat het vanzelf. Bv. Die heeft wel een heel kort rokje aan, zo warm is het niet meer; Ik doe het in gedachten, knal het niet zo op straat, maar het is eigenlijk dezelfde negatieve energie. We komen bij een speeltuin aan en Noortje springt uit de buggy. “Speeltuin”! Roept ze. Ze rent over het gras naar de speeltoestellen. Weer zie ik mensen raar opkijken, ze doen maar.  Noortje speelt, ik zit op de bank in de zon. Dank je wel lieve Schat, voor deze mooie middag.