“Hallo Opa”, we staan met onze tandem voor het rode stoplicht. Naast ons staat een meneer met grijs haar en een bril. Misschien een Opa maar niet die van Noortje. Voor de zoveelste keer leg ik uit dat dit een meneer is, en niet jou Opa. Noor vindt het maar lastig te bevatten. De meeste ‘Opa’s’  die ze zo begroet vinden het wel grappig.  Slechts een enkeling kijkt er zuur bij. Meer dan uitleggen kan ik ook niet doen. Noortje is altijd vriendelijk onderweg en groet iedereen met (goede)’morge’. Maar ja, soms is het middag. Nog zo’n hardnekkig patroon dat er is ingesleten. Ooit leerde we van de ambulant begeleidster dat iets afleren moeilijker is dan iets aanleren. Dat blijkt. Maar ach.. hoe erg is het? Noortje houdt erg van verstoppen. Met haar handen voor de ogen geslagen, is ze zelf al verstopt en mag ik haar zoeken. Grote schik! Lastiger wordt het als ze voorwerpen weg gaat toveren. Laatst pakte ze een grote, lege mayonaise pot van het aanrecht. Ik was bezig en dacht: ik pak hem zo wel weer. Dat heb ik geweten. Weg! “Noortje, waar heb je de pot gelaten”. Hier! Ze loopt enthousiast naar de bank en gaat er op haar buik voor liggen. “Hier Mama!” Roept ze enthousiast. Er past net een lego blokje onder de bank, zo laag staat die, dus zeker geen grote glazen pot. “Nee Schat, dat past toch niet”. “Passe wel” houdt ze vol.  Nu is het mijn tik dat ik het niet kan uitstaan als er iets kwijt is dus ik zoek verder. Noortje helpt driftig mee. Tussen het speelgoed, achter de TV. Overal. Ineens krijg ik een ingeving: “oh, je hebt hem vast terug gezet in de voorraadkast?” “Jaaa”, roept ze en samen gaan we kijken. Helaas. Met tegenzin geef ik het op. Hij komt vast wel weer tevoorschijn. Maandagmorgen krijg ik een app-je van mijn man: Je raadt nooit wat er vanmorgen als eerste uit mijn laptoptas kwam? Tot grote hilariteit van hemzelf en zijn collega’s begon de maandagochtend met een grote, lege pot mayonaise, de restjes nog aan de binnenkant van het glas. Hoe verzint ze het? Zo waren we met de kerst een paar dagen aan zee. Op een onbewaakt moment was ze alleen boven aan het spelen in ons parkhuisje. Ik gauw naar boven, want straks is alles kwijt. Ze was haar koffertje al aan het in- en uitpakken. Ik scan snel de koffer en de kast en mis haar stapel onderbroeken. Niet heel handig met een kind wat nog niet zindelijk is. “Noortje, waar heb je ze gelaten?”. Ze vindt het een prachtig spel en we sjouwen het huisje door. “Hier mama, hier” roept ze enthousiast. Maar nergens te vinden. Stiekem moet ik ook wel lachen, maar net nu de winkels een paar dagen dicht zijn, is dit niet handig. Ineens krijg ik een ingeving dat ik haar naar de zolderetage heb horen lopen. En ja hoor: daar liggen 10 onderbroeken, netjes naast elkaar onder de zonnebank geschoven. Haha. Gelukkig wist ze niet hoe het ding aan moest! Never a dull moment, maar wat hou ik toch veel van d’r!