“Ik wil naar school!”  Noortje roept het luid. Het is avond en ze zit rustig aan tafel IPad te kijken na het eten. Hoewel ik dacht dat we het best goed doen samen zo thuis, klinkt het als een noodkreet die snijdt door mijn hart. Ach lieverd toch. Ik houd haar vast en leg nogmaals uit dat er veel zieke mensen zijn en dat daarom ook school dicht is. Vorige week stopte zowel de zwemles als de dansles. Twee hoogtepunten van de week. Ze liet het schijnbaar gelaten over zich heen komen. Maar waarschijnlijk doet het meer met haar als ze kan uiten. Nu de structuur van school ook weg is gevallen en alle contact met andere kinderen is verbroken, wordt het teveel. Ik begrijp het. Meer dan liefde en structuur aanbieden kan ik nu niet doen. Ik heb een dagplanning gemaakt. We beginnen de dag met Nederland beweegt, voor mama ook goed. Daarna maken we een werkje van school, we spelen buiten of gaan naar het bos; gelukkig mag dat nog en is het mooi weer. Ze heeft momenten op de dag dat ze zichzelf moet zien te vermaken; en ook dat doet ze goed. We knutselen, puzzelen en spelen een spelletje. Ze helpt mee bij een huislijk klusje, met veel enthousiasme. Liefst buiten knoeien met water; de ramen zijn ‘gelapt’ en haar trampoline is klaar voor het voorjaar. We vermaken ons tot nu toe wel.  Ik kijk maar niet te ver vooruit, als ik bedenk dat dit dag 3 was van minimaal drie weken, krijg ik het warm. Want al loopt het goed, het kost me veel energie. Straks ben ik door mijn creatieve ideeën heen en wat als ze het echt niet meer uithoudt thuis? Ze wil altijd zo graag spelen (met andere kinderen). Deze gedachten roep ik snel een halt toe. Ik kan de situatie niet veranderen, en bekijk het per dag.  Pop doet overal mee, dat is haar maatje. En dan komt die noodkreet, die ik niet aan zag komen. Ik snap de maatregelen, uiteraard; ook al heb ik mijn twijfels bij het sluiten van de scholen, nu ik grote groepen jongeren op het schoolplein tegenkom. Maar goed, gelukkig ga ik niet over dat soort grote besluiten. Hoe leg ik mijn kind uit wat er gaande is en hoe lang gaat dit nog duren?  Papa werkt thuis, hij heeft een kantoor gemaakt is de schuur. “Werk ze Papa, veel plezier en lekker slim worden” zegt ze tegen Papa. Haha. Dat zegt papa altijd als ze zelf naar school gaat. We hebben onze humor nog en elkaar. We knuffelen nog meer dan anders en tellen onze zegeningen. Lieve mensen: Take care! En hopelijk tot gauw.