“Goedemorgen familie vloggers, wij zijn de Terpstra familie vanuit Frankrijk, Bonjour” Noortje komt met de camera onze mobil home inlopen, terwijl ze net het tuintje heeft gefilmd. Haha, heerlijk internationaal en wat goed, denk ik bij mezelf. Ze heeft mijn vorige mobiele telefoon waarmee ze de hele dag alles filmt, gezien van de beroemde Bellinga familie op youtube. (Alleen hier is het ongecensureerd, dus de filmpjes worden dagelijks gewist.) We hebben een heerlijke vakantie gehad en merken dat het ieder jaar beter gaat. We kunnen nu ook dingen doen die papa en mama leuk vinden, zonder dat ze gelijk in de weerstand gaat. We zijn naar een klimbos geweest, waar we alle drie hebben genoten op de familie route. Noor vond het fantastisch. Helaas, door haar verminderde spierspanning, gaven haar beentjes het na zo’n 40 minuten op, wat een enorme frustratie opleverde, maar na even rust en wat drinken, hebben we het positief af kunnen sluiten met de zipline over het water. We hebben een kasteel bezocht, waar de middeleeuwen nagespeeld werden met ridders en paarden. Het ging in het frans, maar de voorstelling sprak voor zich, erg leuk. Noortje is slechts één keer weggelopen van de camping, vroeg in de ochtend voor ze haar GPS horloge om had. Ze speelde in de tuin. Papa ging brood halen, ik zag haar achter papa aanlopen, dus ik dacht dat ze mee ging. Tot papa terug kwam zonder Noor. Help. Nu liepen we al 10 minuten achter. Als eerste keken we bij de speeltuin en het zwembad, geen Noor. We meldden het bij de receptie en kregen een fiets van de eigenaar; ook zijn zoon sprong op een fiets om mee te zoeken. Het was een kleine camping, dus de meeste mensen wist wie we zochten. Mijn man was op de fiets gesprongen, dus ik vervolgde lopend de zoektocht, met een bonzend hart. De camping was afgesloten met een hek, zelfs met toegangscode, want direct achter het hek lag een meer met een wandelpad erom heen. Ik begon hem nu toch aardig te knijpen. Ik ging rondvragen wie haar had gezien, en (toeval of niet) bij het hek van de camping stond een andere Down-mama, die haar idd van de camping af had zien lopen. Ze was met anderen mee door de poort gelopen alsof ze degenen al jaren kende. Ik zie het haar doen, dat gebeurt nl. vaker. (En we hadden deze mama nog niet eerder gezien, dus zij wist niet dat Noor bij ons hoorde). Oké, door de poort dus, ik wil mijn man bellen om dit door te geven, als de zoon van de eigenaar, met Noor aan komt. Ik moet lachen en huilen tegelijk. Pfff, wat een stress op de vroege ochtend. Ik weet dat boos worden geen zin heeft. Noortje, zich van geen kwaad bewust, ging ‘gewoon’ een wandelingetje maken. We proberen haar uit te leggen, wat dit met papa en mama doet maar ik weet niet of dat echt binnenkomt. We besluiten naar het strand te rijden, voor een frisse duik, want wat een fantastische zomer was het. Het is alweer tijd voor de terugreis. We rijden om 5.00 weg, en Noor vindt het prachtig zo vroeg. Ze sluipt over de camping (de auto stond niet bij het huisje), ssstt iedereen slaapt, zachtjes, haar wijsvinger verticaal voor haar mond. Totdat ze dan in één keer keihard roept “wakker worden!” (sorry voor de mensen in een tent) oh nee ssstt, corrigeert ze zichzelf dan. Snel instappen maar. Onderweg op een parkeerplaats komt een Citroën aanrijden, Noor trekt het portier open (voor ik kon ingrijpen) en roept: “oom Arno!” Die is het niet, maar gelukkig kan de Franse meneer erom lachen. Tijd om naar huis te gaan met onze deugniet, op naar een nieuw schooljaar.