Maandagmorgen. De voorjaarsvakantie is begonnen. Noortje heeft twee weken vrij. Ze is niet in haar hum deze ochtend. Ze is boos op papa, die ze voor straf op de trap wil zetten. Maar papa (die vindt dat hij niks misdaan heeft) wil niet. Hoeveel kinderen heb ik ook alweer? Ik pak Noor uit de situatie en ze klimt bij me op schoot. “Wat is er allemaal aan de hand?” vraag ik haar. “Papa dit en papa dat” begint ze haar, niet helemaal te verstaan, betoog. “Dat bedoel ik niet lieverd, wat is er nu werkelijk aan de hand?” “Ben je de weg (lees structuur) een beetje kwijt, nu het vakantie is?” Een diepe zucht volgt. Ik vertel haar dat ik het snap, en samen lopen we naar het pictobord en nemen we de dag/week door. Als de rust is wedergekeerd, moet ik denken aan cliënten in mijn coach praktijk. Er zit meestal een vraag onder een vraag en een emotie onder een emotie. Zo ook nu. Noortje vroeg van de week wanneer we de kerstboom gingen zetten, want ja, bij de laatste vakantie hoorde de kerstboom. Waarom nu niet? Ik probeer de verschillen in vakanties uit te leggen en ze accepteert het stilzwijgend. Ik vertel haar dat we deze vakantie feest hebben van het boek wat ik heb geschreven: “Slow down”. Het boek ligt op tafel en ik laat het haar zien om het visueel te maken. Ze heeft het boek inmiddels aan verschillende mensen laten zien, en weet dat het over haar gaat. “Noortje mee?” Tuurlijk mag je mee schat, zonder jou geen boek. Dan mag je de nieuwe jurk aan, en de zelfs mevrouw de burgemeester komt. “De burgemeester?” Ik vertel haar dat de burgemeester de baas is van het dorp, en dat ze speciaal voor het boek komt. De mevrouw die belde toen we gister zaten te eten, herinner ik haar. Normaal geen telefoon onder het eten, maar de burgemeester wilde ik niet laten wachten. Jorg was nog niet thuis en terwijl Noortje ketchup op haar spaghetti probeert te doen, vertel ik de burgemeester waar het boek over gaat. Net terwijl ik vertel dat we een dochter met het syndroom van Down hebben, roept Noortje (heel hard) “Oooh Nee toch!” doelend op de grote dot ketchup die nu haar bord rood kleurt. We schieten beide in de lach, hoe krijgt ze het getimed? Na het eten gaan we naar het Goffert park, waar mijn zus en vader (voor Noortje tante en Opa) een ballonvaart gaan maken. Het is een mand voor 20 personen, daar hoort een enorm grote ballon bij. We kijken mee met heb opblazen van de ballon en het instappen van de passagiers. Dit duurt bijna een uur, maar Noortje volgt het met grote interesse. Ze vindt het een beetje spannend maar vooral leuk, vertelt ze me. Als de ballon  eindelijk de lucht in gaat roept Noortje: “We zullen jullie nooit vergeten” en zwaait uitbundig. (Dit komt uit een K3 show). “Ach lieverd, maar ze komen weer terug hoor”, leg ik uit. Ze gelooft me pas als ze Opa de volgende dag weer ziet. Fijne vakantie allemaal, met of zonder kerstboom.