Herfstvakantie. Noortje heeft het in haar hoofd dat we daadwerkelijk op vakantie gaan naar een park. Dat is dit jaar niet zo. Ik heb het al verschillende malen uitgelegd, met en zonder picto’s, maar ik lijk niet door te dringen. En dan op de woensdagochtend, en met ochtend bedoel ik 7.15 uur, ziet ze haar kans schoon. Ze is naar beneden geslopen, heeft haar schoenen, onder de pyjama, aangetrokken en de autosleutels gepakt. De huissleutel hangt hoog aan een spijker op de muur, maar ze is niet voor één gat te vangen. Hij hangt tenslotte ook aan de bos bij de autosleutel. Ze opent de voordeur en de auto. Steekt de sleutel in het contact. Gelukkig moet de voet op de koppeling (daar is ze nog te klein voor) om te kunnen starten. Ze stapt uit, opent de kofferbak en loopt de straat op. Zo vindt de buurman haar, (en wij niet veel later) druk pratend over het aankomende uitje. Kijk, papa, mama we kunnen gaan.

Gelukkig is dit avontuur ook weer goed afgelopen. Over hoe het allemaal begon, hoe Noortje zich heeft ontwikkeld, en hoe ik het heb beleefd gaat het boek wat in het voorjaar uitkomt. Met de titel: SLOW DOWN.

Ik hou jullie op de hoogte.